Hoe eenvoudig is het om alleen te nemen, maar niet te geven? In alle relaties is het een kwestie van geven en nemen. Zodra er een disbalans is, zal er ongetwijfeld frictie ontstaan. Als je alleen maar neemt, dus gebruik maakt van de energie van de ander en er niets voor terug geeft, zuig je diegene leeg. Dit gaat lang goed, maar op een gegeven moment zal deze persoon in opstand komen. Dit hou je namelijk niet vol. Daar is een mens niet op gebouwd. Zo nu en dan heeft de gever rust nodig en zorg. Vaak neemt de gever te weinig rust, dat zit in de aard van de persoon. Het liefst helpt de gever. Dan voelt die zich in zijn element, want de hulp is toch zo nodig?
Maar is dit wel zo? Is het de bedoeling dat de energie altijd van één kant moet komen? Of kun je ook zeggen: vandaag even niet, ik ben moe, ik heb zelf rust nodig. Ik kan je nu even niet helpen, ik moet voor mijzelf zorgen. Want ook dat is zorg verlenen. Waarom zijn we geneigd het een ander zo naar de zin te maken? Natuurlijk omdat we van ze houden. Maar houden we ook genoeg van onszelf om voor onze eigen bestwil te zeggen dat je er even niet bent voor de ander? Dat jij in dit geval de hulpvrager bent.
Krijg je hiervoor de ruimte? of wordt er niet gezien dat je opgebrand raakt? Is het antwoord hierop nee, dan heb je waarschijnlijk te maken met een nemer. Iemand die er maar vanuit gaat dat jij altijd voor hem of haar klaar staat. Ook al ben je moe. De nemer ziet het niet, of kan het niet zien, omdat de persoon teveel bezig is met de eigen problematiek. Het is maar de vraag of de nemer iets heeft weg te geven… Misschien is de nemer niet in staat het geleden leed te verwerken, en heeft een muur opgetrokken voor de behoeften van anderen. Te druk met zichzelf om zich staande te houden en daardoor volkomen blind voor de behoefte van de ander. Iedere vorm van hulp wordt gretig gepakt, zonder de ander echt binnen te laten voor de gevoelens die spelen. Durf je open en eerlijk naar je eigen relaties te kijken? Mo