“Ga terug naar de wereld en leef je leven.” Dat is wat ik vandaag te horen kreeg van mijn gids. De laatste weken waren erg moeilijk qua ontwikkeling. Eigenlijk werd stap voor stap mijn ontwikkeling getoetst. Steeds opnieuw gebeurde er iets waar ik dan vanuit mijn oude energie vol vanuit emotie zou hebben gereageerd. Het was kennelijk de bedoeling dat ik me constant afvroeg waarom ik me voelde zoals ik me voelde. En bovenal, is het terecht dat ik me zo voel? Oftewel, reageer ik vanuit angst, of reageer ik vanuit zelfliefde. Voel ik me sterk genoeg om mijn gedachten die ik daarover heb te delen, of hou ik het weer binnen in mezelf? Een grote leerschool waren de afgelopen weken.
Toch voel ik het een en ander verschuiven. Ik voel me zekerder, ik kan plaatsen waar mijn reacties vandaan komen en dan kan ik bijsturen als dit nodig is. Ik heb echt het gevoel dat ik stappen heb gemaakt richting volwassen gedrag. Het zal ook tijd worden, ik ben per slot van rekening 57… Ik hoef niet meer te reageren vanuit het gekwetste, bange kind wat ik was. Mijn trauma’s en angsten zijn voor een heel groot deel geheeld. Zo mooi zelfs dat ik me bijna begon te vervelen. In mijn hoofd kwam zelfs de gedachte dat ik weer een baan wilde. Maar wat? Na mijn ziekte zijn de mogelijkheden toch een beetje beperkt. Met energie werken zoals nu vind ik prachtig, en krijg ik veel energie van. Echter, daarvan kan de kachel niet branden. Toch moet je dan niet vanuit angst maar weer iets gaan oppakken wat tot resultaat heeft dat ik het qua fysieke gesteldheid niet kan waarmaken. Maar deze verschuiving is ook een feit. Waar ik een hele tijd bijna letterlijk stil heb gestaan, heb ik nu weer zin om iets te ondernemen. En dat is winst, want zin heb ik een hele tijd nergens voor op kunnen brengen.
Dus nu rijst de grote vraag: “Wat zal ik gaan doen? Uiteraard wil ik blijven schrijven. Mijn kinesiologie komt zo nu en dan om de hoek kijken, het werk met mijn gids gaat me steeds makkelijker af, en ik heb zelfs een logeerhond voor een weekje hier in huis. Leuke dingen, die energie geven. Daar hou ik van. En ik hou van mijn vrijheid, dat is ook heel belangrijk voor mij. Mijn halve leven ben ik zelfstandig ondernemer geweest, en eigenlijk bevalt dat prima. Dus de kans dat ik zo een poosje door blijf rommelen is groot. Het wachten is op het grote AHA-moment misschien. Om iets te verzinnen waar ik mijn gaven ten volle kan benutten, en waar ik me zeker voel om het naar buiten te brengen. Je hoort vast nog van mij! Ellen