Lieve lezers, ik ben ziek. En dat is óf een enorme tegenvaller, óf een zegen. Kwestie van perspectief. Als je kijkt naar de kans van genezing dan is het een grote uitdaging, maar niet onmogelijk. Zeker met de tegenwoordige middelen kan er een heleboel. Ik ga dan ook echt mijn best doen om hier nog een hele poos te blijven. Ik heb nog een aantal boeken te schrijven samen met mijn gids. En ik wil nog andere leuke dingen doen. Met mijn gezin, met mijn dieren, met vrienden en familie.
Het is niet de eerste keer dat ik ziek ben. Precies tien jaar geleden had ik een goed behandelbare vorm van borstkanker. Destijds was ik heel stellig in mijn reactie: hier heb ik geen tijd voor! Ik heb nog kinderen in huis waar ik voor moet zorgen, en net een nieuw paard gekocht. Dus het ziek-zijn heb ik geweerd uit mijn hoofd. Het mocht gewoon niet. Ik heb me nauwelijks ziek gevoeld tijdens die periode. Ik had meer last van een zware verkoudheid die na afloop van de behandeling zich openbaarde. Ik weet dat dit heel vreemd in je oren klinkt, maar zo was het echt.
Pas na het genezingsproces sta je stil bij het esthetische aspect. Al die littekens vond ik niet mooi. Terwijl het echt nog veel erger had gekund. Maar je eigen pijn en verdriet voel je nu eenmaal het beste. Het had heling nodig. En dat heb ik ontvangen. Niets meer aan de hand zou je denken. Tot een aantal weken geleden dus. Helaas is de ziekte terug, en erger. Hoe de behandeling er exact uit gaat zien weet ik nog niet. Maar in mijn hoofd gebeurt van alles. De meest afschuwelijke scenario’s passeren de revue. Terwijl dat dus pure angst is, want lichamelijk voel ik me echt nog heel prima. En dat is nu juist waar ik naar toe wil. Het feit dat ik altijd over dingen nadenk heeft zo’n grote invloed! Want hoe negatiever ik denk, hoe zieker ik me voel. Ieder pijntje voelt als een zwaard van Damocles. Je raakt snel in een negatieve spiraal, met de bijbehorende energie. Je voelt je moe, overbodig etc.
Gelukkig heb ik geleerd om mijn gids te vragen deze gedachten om te buigen. Dus zodra ik me bewust ben van deze negatieve gedachten, vraag ik hulp aan Mo, mijn gids. Het is dus tegelijkertijd een zegen, want het helpt me bij mijn ontwikkeling. Het zorgt ervoor dat ik mijn gedachten wel een bepaalde kant op moet sturen, nl. de positieve kant op. Dan bedenk ik me, dat me is beloofd dat we samen 5 boeken zouden schrijven. We zitten nu op 2,5, dus ik kan hier nog niet weg. Ik hou iedereen graag aan zijn of haar afspraken, hahaha.
Tsja, en dan wordt er gezegd dat alles is zoals het moet zijn. Ook hier heb ik over nagedacht. Misschien is dit wel juist. De redenen van 10 jaar geleden zijn weggevallen, maar misschien kan ik nieuwe doelen bedenken waarom ik hier nog moet blijven. Volgens mij heb ik hier nog mooi werk te doen samen met mijn gids. Mag ik mensen nog wegwijs maken in de spiritualiteit en hoe je daarmee kunt werken. En of ik het deze keer weer red? Geen idee. Maar ik geloof stellig, dat niets zonder reden gebeurd. Onze levensplannen zijn geschreven voor de ontwikkeling van onze ziel, dus misschien hoort dit wel bij mijn ontwikkeling. Er is voor beide uitkomsten wel iets te zeggen, maar voorlopig moet ik nog schrijven!
Consulten via whatts-app zijn voorlopig nog gewoon mogelijk. Schroom niet om contact op te nemen, ik antwoord wanneer ik me goed voel. Ellen