Ik ben heel druk met het bedenken van strategieën voor de verkoop van mijn nieuwe boek “Dromen en hun uitleg”. Ik heb deze week een mail gestuurd naar een vereniging. Daarin heb ik aangeboden om over mijn boek te komen vertellen. Terwijl ik de mail verstuurde kreeg ik het al benauwd. Wat als ze het niets vinden? Heb ik nog wel iets toe te voegen aan alle meningen van anderen? Mijn innerlijke stem van mijn oude ik begon weer luidkeels te schreeuwen! Ik heb het stemmetje van mijn prachtige ziel, die nergens bang voor is, de andere stem laten zwijgen, en ik heb de mail verstuurd! Hiermee bedoel ik aan te geven dat ik vaak erg behoudend ben in mijn acties. En dat weerhoudt me vaak om vol voor iets te gaan. Altijd is die stem er, die zegt dat ik niet goed genoeg ben. Dat er zoveel betere mensen zijn, die dit veel mooier kunnen maken of doen. Het is een gevolg van mijn opvoeding, jeugdervaringen, maar ook door overgeërfde energie. In dit leven heb ik te maken met een minderwaardigheidscomplex die er niet om liegt. En die hoort niet per se bij mijn ziel. Mijn ziel is een en al liefde, die kan zich prima tentoonstellen zonder schaamte of angst. Mijn ziel is trots op mijn werk. Voor mijn ziel hoeft niet alles perfect te zijn, maar liefdevol! En met de goede intentie.
Dat deze twee met elkaar botsen, dat laat zich raden. Mijn ziel spoort me aan om mijn boek vol trots te promoten, maar mijn persoonlijkheid denkt daar anders over. Dus is het zaak, dat mijn gids me hierbij helpt. Om meer en meer volgens mijn ziel te werk te gaan. Dit gaat uiteraard niet altijd over rozen, en dit vereist het nodige bijsturen. Dit gebeurt veel tijdens je dromen. Hoe dit allemaal te werk gaat, vertel ik in mijn boek “Dromen en hun uitleg”. Mijn gids legt zelf uit, hoe de energie in mijn brein werkt. Hoe de dagelijkse dingen worden verwerkt en hoe er boodschappen worden meegegeven. Ook wordt er uitvoerig ingegaan op de zg. Brontaal. De taal die wij allen nog spreken tijdens onze nachtelijke avonturen.
Maar een soort bevalling is het wel. Eerst ben je alleen nog maar aan het schrijven. Dit is soms een beetje ongemakkelijk, maar nog goed te doen. Dan moet er gecorrigeerd worden, dat is al een stukje vervelender. Dan nog een keer, en nog een keer. En steeds komt het boek meer tot stand. Ook gaan er steeds meer dingen wat wringen, het moment van de release komt steeds dichter bij… En die stem maar zeggen dat ik het beter kan wissen. Dat niemand op deze informatie zit te wachten. Steeds lukt het mijn ziel, deze stem te onderdrukken, omdat ik dóór moet. Ik zit in het proces, en het moet af! En in mijn gedachten zitten ook de trotse periodes. Want ik weet ook hoe het voelt, om straks na al dit moeilijke werk, mijn baby, mijn boek in handen te houden! En dan te presenteren aan de wereld!