Zoals je misschien weet, kamp ik met een ernstige ziekte. Het brengt me regelmatig in onbalans. kan ik mijn lichaam nog wel vertrouwen? Kan ik uitgaan van de eigen kracht om deze ziekte tot stoppen te brengen? In mijn derde boek beschrijf ik het zelfhelende vermogen van mijn lichaam tot in detail, maar heel vaak ontbreekt me het vertrouwen om te geloven in deze informatie die ik krijg van mijn gids. Iets wat te mooi lijkt om waar te zijn, is in onze wereld vaak gewoon niet waar. Een mooi sprookje. Toch blijft mijn gids erop hameren dat mijn mentale staat een beslissende stem heeft. Beslis ik om te blijven leven, of laat ik het hoofd hangen en mag de ziekte doorwoekeren? Bij elke gedachte hoort een bepaalde energie. Je kunt je voorstellen dat je energie bij het overleven heel anders is, dan wanneer je besluit dat je niet meer vechten kunt en je jezelf gaat voorbereiden op je overlijden. Gelukkig is het bij mij nog lang niet zo ver, maar dit extreme voorbeeld geeft wel aan dat er een groot verschil in energie is. Tijdens mijn ziekte heb ik verschillende stadia doorlopen in energie. Van zeer positief, tot kwaad, verdrietig, bang, vol vertrouwen, en euforisch. Alles komt voorbij. Een nieuwe energie, die ik voorheen niet kende, heeft zich bij mij geopenbaard. Een soort gelatenheid heeft zich in mijn lichaam genesteld. Ik weet zelf niet zo goed wat ik hiermee aan moet. Mijn denken schippert tussen vertrekken en blijven. Alsof ik de keus niet kan of wil maken. Blijven heeft zijn goede en minder leuke kanten, maar dat heeft vertrekken ook! Natuurlijk wil ik graag hier blijven bij mijn familie en vrienden, maar ik ben ook heel erg benieuwd hoe het aan de andere kant zal zijn. Sinds ik weet dat ik doorleef na mijn overlijden, heb ik een nieuwsgierigheid ontwikkeld die niet te beschrijven is. Daar komt bij dat ik de liefde kan voelen die er voor mij is in de Energie. En dat ik dáár thuishoor. Heel ingewikkeld allemaal. Er wordt tegen mij gezegd door mijn gids, dat ik zelf mag kiezen. Of ik nog een rondje door wil of dat ik naar huis wil, het is aan mij. Aan mijn ziel. Want mijn ziel beslist wanneer ik klaar ben om te gaan, niet mijn gedachten. Voorlopig ben ik nog in tweestrijd verwikkeld in mijn gedachten. Mijn ziel zal de doorslag moeten geven. Toch ben ik niet depressief hoor. Ik kan vrij nuchter bekijken wat er aan de hand is. De angst voor de dood heb ik overwonnen toen ik mezelf heb overgegeven aan de Energie. En dat maakt dat ik blij in het leven mag staan. Ik weet dat het voor mij niet ophoudt na dit leven. En zolang ik hier nog zoveel heb om van te genieten, doe ik dat dan ook met veel plezier. Ondanks dat het even niet zo heel erg leuk is, wat er gebeurd op het lichamelijke vlak. Mijn ziel zal wel aangeven wanneer het tijd is om te gaan. De dagen, weken, maanden of jaren die ik hier nog heb, kan ik maar beter heel goed gaan benutten. Met zoveel mogelijk plezier maken, en genieten van alles wat er is. De liefde voelen van mijn familie en vrienden. Genieten van het helpen van anderen, een hand toesteken aan diegene die het nodig heeft. Kortom, leven naar mijn ziel. Want nu deze tijd me dwingt om alles te heroverwegen, kan ik een ander misschien op weg helpen om dezelfde rust te vinden waar ik mezelf in bevind. Een prachtige nieuwe energie! Ellen
