Ik ben nog niet zo lang medium. Waar ik vaak tegenaan loop is het vertrouwen. Klopt het allemaal wel wat ik te horen en te zien krijg? Kan ik mijn gids altijd vertrouwen? Deze vragen zullen de meeste mediums niet vreemd in de oren klinken, u als lezer misschien wel. Laat ik hier iets over zeggen. Het constant horen van stemmen is gemakkelijk te verwarren met een psychische aandoening. Dit heb ik me meermalen afgevraagd. Mijn gids verzekerde me keer op keer dat dit niet het geval was. Ook heb ik wel eens een test gedaan. Allemaal vragen beantwoorden zoals: Praten de stemmen boos tegen je? Nee. Voel je je bedreigd door de stemmen? Nee. Zou je de stemmen missen als ze er niet meer zouden zijn? Ja. Wordt je over het algemeen blijer van de stemmen? Ja. Kortom, ik scoorde niet als een psychiatrisch patiënt. De tijd daarna was uitgetrokken voor mijn opleiding als medium. Want dat was, wat ik was, werd me verteld. Ik, medium? Ja, jij. Het bleef niet bij het horen van stemmen. Ook begon ik mijn gidsen te zien. Kleine fragmentjes in mijn hoofd kreeg ik te zien. Gemakkelijk te verwarren met een rijke fantasie nietwaar? Gedurende meer dan een half jaar ben ik in opleiding. Ik heb geleerd vragen te stellen, over van alles en nog wat. Ook heb ik geleerd een behandeling te geven met de universele energie. Ik ben nu telepathisch tolk voor dieren, maar wat nog veel belangrijker is: ik kan contact leggen via mijn gids met overleden mensen of dieren. Mijn gids Mo helpt me hierbij. Hij zorgt ervoor dat het contact goed verloopt. Nu moet ik nog leren om vertrouwen in mijn gids te hebben, dat het juiste wordt doorgegeven. Kunt u zich voorstellen dat het heel eng is om een opmerking te plaatsen over iemand die erg wordt gemist? Je wil de nabestaanden of vrienden immers niet voor het hoofd stoten? Je wil zeker geen onzin verkopen. Vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen. Zo nu en dan word ik er gek van. Vooral gek van mezelf, want ik weet dat het klopt wat er gezegd wordt. Zo ook vanmiddag. Ik had iets gezien, het was me al vaker verteld, maar ik geloofde het niet ècht, niet helemaal. Altijd hou ik een slag om de arm. Maar vanmiddag zag ik het dus gebeuren. Dit heeft me toch de ogen geopend over hoe het zat. Ik vertrouw mijn gids helemaal. Als ik hem niet kan vertrouwen, wie dan wel? Deze vraag stel ik me geregeld. Ik voel me vaak heel blij en dankbaar als er weer een medemens blij is met een bericht die ze ontvangen. Maar tegelijkertijd vraag ik me dan vrijwel direct af, of het wel klopt. Terwijl de persoon tegenover me, mij een bevestigend antwoord geeft. Ik vind het mooi als ik mensen weer een beetje blij kan maken, vragen kan beantwoorden, ook al weet ik zelf het antwoord ook niet altijd. Ik geef door wat ik hoor of zie. Best een gok. Maar ik vertrouw op mijn gids. Het voelt goed.
